Als een kind zonder geschiedenis aan het water met de blote voeten in het zand

Een tijdje terug zat ik alleen aan het water in de natuur.

Vliegbeestjes dansten in de hemel en kruipbeestjes wurmden hun weg door de aarde, het water gaf kleine glinster golfjes, de zon kleurde de lucht oranje en zaadpluis wervelde in cirkeltjes met de wind.

Aanschouwend keek ik rond nog net niet met open mond.

V e r w o n d e r d  was ik.

De vogeltjes floten, de bladeren van de bomen ruisten, een voorbijgaande boot zorgde voor klotsende golven in het water en auto's bromden in de verte naar een bestemming.

Luisterend, een en al oor, naar het komen en gaan van geluiden die van alles konden duiden.

V e r a n d e r l i j k  was het zoals het is.

Ik voelde het warme zachte zand onder mijn voeten, de wind door mijn haren, de zonnestralen op mijn huid.

Opmerkzaam ontving ik alle lijflijke sensaties stuk voor stuk als tastbare traktaties.

O n t v a n k e l i j k  vasthouden, dat wilde ik.

In een poging tot het verwoorden hoe ik me voelde zocht ik naar de juiste woorden:

Ik voel me rustig... ontspannen... liefdevol... gelukkig... maar werkelijk de lading dekken deed het niet.

Woorden zijn enkel een beschrijving van een ervaring. Ze evenaren nog verankeren nooit de werkelijke openbaring.

W o o r d l o o s verbleef ik in het moment.

Ik ervoer dat zonder woorden niets de ervaring kan verstoren.

Dus als een kind zonder geschiedenis aan het water met de blote voeten in het zand.

Verwonderlijk, veranderlijk, ontvankelijk, woordloos zijn.

Voelde ik me ….

.